Ομιλία κατά την παραλαβή του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού

Featured

Χαιρετισμός της Υπουργού Πολιτισμού και Αθλητισμού, Μυρσίνης Ζορμπά

Μαθήτευσα στο χώρο του βιβλίου ως εκδότρια κοντά σε συγγραφείς, ποιητές, μεταφραστές, βιβλιοθηκονόμους, τυπογράφους. Κόσμος μαγικός! 

Αγάπησα τις βιβλιοθήκες, τα βιβλία και πιστεύω πως η στέρησή τους συνιστά μια μεγάλη κοινωνική αδικία. Ο πολιτισμός του βιβλίου ήταν ο σταθερός προσανατολισμός μου. 

Εργάστηκα κοντά σε πολιτικές προσωπικότητες με όραμα και με ευρύτερη πολιτική αντίληψη. Έμαθα ότι η πολιτική χρειάζεται ιδέες, συνέπεια αλλά και μεθοδικότητα στη διαχείριση και την εφαρμογή.

Το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου, ήταν ένα εργαστήρι πολιτισμού, που επεξεργάστηκε τις μεθόδους και τους τρόπους με τους οποίους οι καλύτερες ιδέες, οι μεγάλες αξίες δεν μένουν στα ράφια των βιβλιοθηκών, αλλά περνούν στα χέρια μικρών και μεγάλων, έτσι ώστε ο πολιτισμός να σημαίνει τον πολιτισμό της καθημερινής ζωής. 

Η θητεία μου στην Ευρωβουλή ήταν ένα παρατηρητήριο για την πολιτική του πολιτισμού στην Ευρώπη, για τη μελέτη των τρόπων μέσα από τους οποίους η δημιουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης σημαίνει δημιουργία κοινού πολιτισμού.

Ένιωσα την ανάγκη να μελετήσω και να κατανοήσω βαθύτερα την πολιτισμική πραγματικότητα μέσα στην οποία ζούμε, αναπνέουμε και συμμετέχουμε. Την ιστορία της, τη θεωρητική και τη διαχειριστική της πλευρά. Η πολιτική του πολιτισμού υπήρξε το αντικείμενο επιστημονικής ενασχόλησής μου, και τα συμπεράσματα τα συνόψισα στο πρόσφατο βιβλίο μου, «Η πολιτική του πολιτισμού στην Ελλάδα και την Ευρώπη» (2014).

Δεν μπορώ να δω τον πολιτισμό σαν ανωτερότητα κάποιων απέναντι σε άλλους, σαν πολυτέλεια, σαν βιτρίνα, σαν ανταγωνιστικό κατόρθωμα αλλά σαν ανθρώπινη καλλιέργεια, διεργασία, σχέση και διάλογο με τους άλλους, δημιουργικότητα, φαντασία αλλά και προσπάθεια για την βελτίωση της καθημερινής ζωής. Η έννοια της πολιτισμικής δημοκρατίας, η αντιμετώπιση των καινούργιων και των παλιών ανισοτήτων και διακρίσεων, είναι σταθερή μου επιδίωξη. Ο πολιτισμός έχει ξεπεράσει πια την παλιά αντίληψη να θεωρείται πλέον προνόμιο κι έχει γίνει δικαίωμα των πολιτών. Οι ανισότητες πρόσβασης στα αγαθά του πολιτισμού και οι διακρίσεις δηλητηριάζουν τις κοινωνίες μας.

Και βέβαια πολιτισμός και παιδιά. Έμαθα από το «Δίκτυο για τα δικαιώματα του παιδιού» που ιδρύσαμε με φίλες και φίλους στις πιο δοκιμαζόμενες γειτονιές της Αθήνας. Το Δίκτυο στάθηκε με αλληλεγγύη στις πιο δύσκολες στιγμές της κρίσης, φέρνοντας μαζί τις οικογένειες των μεταναστών και των μόνιμων κατοίκων της πόλης, όπου ο πολιτισμός-τα βιβλία-οι τέχνες ήταν η κοινή γλώσσα επικοινωνίας. Γιατί ο πολιτισμός δεν είναι κόσμημα για να φαινόμαστε όμορφοι.

Η κρίση απέδειξε ότι οι άνθρωποι του πολιτισμού είναι επίμονοι, αμετανόητοι, ευφάνταστοι, δημιουργικοί, ανθεκτικοί. Γι’ αυτό και ο πολιτισμός στον καθρέφτη της κρίσης έχει να διδάξει στην κοινωνία μας πολλά για την εφευρετικότητα, την αλληλεγγύη και τη σημασία της συμμετοχής στην κοινότητα. 

Τώρα η μεγάλη πρόσκληση είναι να δούμε ποιες αλλαγές έφερε η κρίση στους πολιτισμικούς θεσμούς και στην κουλτούρα που μοιραζόμαστε και να κοιτάξουμε μπροστά, στο όραμα της επόμενης ημέρας, της επόμενης περιόδου. Επομένως το υπουργείο Πολιτισμού πρέπει να ανταποκριθεί σ’ αυτόν τον πιο παραγωγικό και δημιουργικό ρόλο που καλείται να παίξει. Έργο του είναι να προκαλεί τη δημιουργικότητα, να μην αρκείται στα παλιά και καθιερωμένα, να στηρίζει πειραματικές ιδέες, να κινεί την πολιτική οικονομία των νοημάτων.

 Θα είμαστε εδώ για να ανοίξουμε το διάλογο, να συνεργαστούμε με τις πιο δημιουργικές δυνάμεις για να συγκροτήσουμε και να οργανώσουμε το καινούργιο κοινό όραμα που έχει ανάγκη η κοινωνία μας μετά τα χρόνια της εθνικής κατάθλιψης.

Η Ελλάδα βγαίνει από την κρίση με τραύματα, με μεγαλύτερες κοινωνικές ανισότητες, που σημαίνουν επίσης και μεγαλύτερες ανισότητες στην πρόσβαση στον πολιτισμό. Ζούμε σε εποχές που αναδύονται και συγκροτούνται νέες ταυτότητες, που χρειάζεται να συμβιώσουμε με τη Διαφορετικότητα, να συνεργαστούμε, να αναπτύξουμε καινούριες συμμετοχικές πολιτιστικές πρακτικές, να αντεπεξέλθουμε στους νέους όρους παραγωγής, διακίνησης και κατανάλωσης πολιτιστικών προϊόντων και υπηρεσιών.

Προκλήσεις, όπως οι μεγάλες αλλαγές στις τεχνολογίες, η οικονομία και η περιφερειακή ανάπτυξη, ο τουρισμός αναζητούν απαντήσεις. Η πολιτική του πολιτισμού δεν έχει δικαίωμα να είναι ρομαντική, πρέπει να διαθέτει αξιόπιστους και αποτελεσματικούς θεσμούς και δημόσιους οργανισμούς, να δημιουργεί νέες θέσεις εργασίας, να εξασφαλίζει την ανάπτυξη των πόλεων, να στηρίζει τη δημιουργία και τους καλλιτέχνες ώστε τα οράματα και τα έργα τους να προκαλούν τις προσδοκίες μας για το μέλλον και να διευρύνουν τον διανοητικό μας χάρτη. Πρέπει επίσης, πολύ σημαντικό, να συντελεί στη συγκρότηση και την ενίσχυση της πολιτισμικής ιθαγένειας των πολιτών. 

Πολιτισμική ιθαγένεια που χαρακτηρίζεται από αξιοπρέπεια, ιστορική συνείδηση, εξωστρέφεια, αλληλεγγύη, δημοκρατικές αρχές, σεβασμό στη διαφορετικότητα, χωρίς αποκλεισμούς και διακρίσεις, αντλώντας από τις καλύτερες παραδόσεις που διαθέτει η χώρα. Μια νέα εικόνα του εαυτού μας και της χώρας, με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και αισιοδοξία, είναι αναγκαίο να υπάρξει. Γι’ αυτό θα εργαστούμε το επόμενο διάστημα.

Featured

Myrsini Zorba, Minister of Culture

Main points of inaugural address, 30 August 2018

I trained as a book publisher, next to writers, poets, translators and librarians. I’ve learned to love libraries and consider the shortage of them to be a grave social injustice. The culture of books has been my unwavering point of reference. The National Book Centre of Greece (EKEVI) was a cultural training ground that worked out the methods and ways by which the best ideas and greatest values are not left on the library shelves but are passed into the hands of young and old, so that culture comes to mean the culture of everyday life.

I have worked alongside statesmen possessed with vision and a broad political view. I learned that politics needs ideas, which, in turn, must be implemented consistently and methodically. My term as a Member of the European Parliament was an opportunity to observe European cultural policy and learn from it the ways through which the creation of the European Union means the creation of a shared culture.

I am unable to see culture as the exclusive privilege of a few, a luxury, a display of refinement, or an arena of competition. Rather, I see it as the cultivation of shared values, a process of working things out, creativity, dialogue with others and as a resource for the improvement of daily life. For me, the concept of a cultural democracy is a steady goal, as is the addressing of old and new inequalities and discrimination, which are noxious for our society. Access to cultural goods is not a prerogative but a citizen’s right.

Moreover, cultural access is most certainly an issue that is relevant to children. The Network for Children’s Rights, which we founded with a group of friends in some of the most underprivileged neighbourhoods of Athens, showed us how to stand in solidarity during the most difficult moments of the crisis. The families of migrants and city residents were brought together, with books and art as the shared language of communication. The function of culture, finally, is not to be reduced to that of an accessory that makes us look attractive.

The crisis has proven that cultural workers are persistent, unrepentant, imaginative, creative and sturdy. That is why the reflection of culture in the mirror of the crisis has much to teach our society about inventiveness, solidarity and the importance of social participation.

We live in a time when new identities are emerging and formidable advances in technology are changing our lives. We need new patterns of participatory cultural practices and novel responses to the emerging terms of production, circulation and consumption of cultural goods and services. Cultural policy has no right to romantic idealism; it needs to create new work positions, to ensure the flourishing of cities, to support creativity and artists so that their vision and works fuel our expectations for the future. These tasks form the outline of our intended contribution to the emerging consciousness of what it means to be Greek, or to live in Greece, in these exciting times.

Σχολείο χωρίς σύνορα

20160729_110503Τον Ιούλιο με τα σχολεία κλειστά, δάσκαλοι και μαθητές έχουν πάρει τον δρόμο για εξοχές και κατασκηνώσεις. ΄Ερημες οι σχολικές αυλές και το βουητό του παιδόκοσμου ηχηρά απόν από το κέντρο.

Ωστόσο, στις γειτονιές αλλά και στις παρυφές της πόλης μερικές χιλιάδες παιδιά-πρόσφυγες διψασμένα για σχολείο λαχταρούν να έρθουν σε επαφή με την ελληνική γλώσσα και γραφή κι ονειρεύονται ένα πραγματικό θρανίο, ένα πραγματικό σχολείο, έναν πραγματικό δάσκαλο ή δασκάλα.

Να ανοίγεις το τετράδιο και να γράφεις ή να διαβάζεις από αριστερά προς τα δεξιά; Κάθε γράμμα ξεχωριστό χωρίς να ακουμπάει στο προηγούμενο; Λέξεις που αρχίζουν από σύμφωνα, δηλαδή δεν ακούγεται ε-Σχιστό; Μεγάλες οι προκλήσεις κι άλλη τόση και η καταπληκτική όρεξη «των παιδιών που πέρασαν θάλασσα» να μάθουν, να υπερβούν το εμπόδιο της γλώσσας, να επικοινωνήσουν με κάθε τρόπο. Continue reading

Ποια ζωή στα στρατόπεδα των προσφύγων;

 img_0100
΄Εκλεισε κιόλας ένας χρόνος από τις περσινές μαζικές αφίξεις των προσφύγων στα νησιά του Αιγαίου. Από αυτό το κύμα, σημαντικός αριθμός εγκατέλειψε γρήγορα τη χώρα, ενώ αρκετοί συνεχίζουν την ίδια προσπάθεια, παρά τις μεγαλύτερες πλέον δυσκολίες που συναντούν.

Ενας σχετικά σταθερός αριθμός παραμένει στα περίπου σαράντα στρατόπεδα προσφύγων σε όλη τη χώρα.

Αλλοι απ’ αυτούς είναι αόρατοι στο βλέμμα μας, σε απόμακρες τοποθεσίες έξω από τις πόλεις. Αλλοι στις παρυφές των πόλεων, με δύσκολη αλλά δυνατή πρόσβαση στο κέντρο, και ένας μικρότερος αριθμός σε καταλήψεις είναι άμεσα ορατοί. Ελάχιστες οικογένειες, κυρίως Σύρων, εγκαταστάθηκαν σε διαμερίσματα προκειμένου να ξεκινήσουν μια πιο ομαλή ζωή.

Αλλά πώς ζουν οι πρόσφυγες στα στρατόπεδα, καθώς οι μήνες περνούν κι αυτό που φαινόταν μια πρώτη ανακουφιστική προσωρινή εγκατάσταση ύστερα από ταλαιπωρίες και κινδύνους ζωής, μετατρέπεται σε παραμονή με αβέβαιες προοπτικές;

Το συσσίτιο, η διαμονή σε σκηνή, οι ελάχιστες ευκολίες ικανοποίησης βασικών αναγκών και υγιεινής και, κυρίως, η απραξία κάνουν δύσκολη την καθημερινότητα του κύριου όγκου των προσφύγων που αποτελούν οι οικογένειες με παιδιά.

Οι γυναίκες προσπαθούν να διευθετήσουν τις ανάγκες εκ του μηδενός, ανάμεσά τους υπάρχουν έγκυες που χρειάζονται ιδιαίτερη φροντίδα αλλά δύσκολα μπορούν να τη βρουν, ενώ οι άντρες που συνήθισαν σε ρόλο προστάτη και τροφοδότη της οικογένειας μαραζώνουν από κατάθλιψη για τη σημερινή αδυναμία τους.

Οι έφηβοι, αγόρια και κορίτσια, συνθλίβονται ανάμεσα στην οικογενειακή παράδοση και τις κλεμμένες εικόνες της νέας πραγματικότητας που τους τρομάζει αλλά και τους προσελκύει, χωρίς όμως να έχουν στη διάθεσή τους μια γέφυρα επικοινωνίας, πληροφόρησης, επαφής.

Η προοπτική μιας ζωής στην Ευρώπη, μιας δουλειάς και ενός καλύτερου μέλλοντος σβήνει τις ελπίδες και κάθε μέρα που περνάει οι διαψεύσεις οδηγούν στην απελπισία και την παραίτηση.

Στο ευρύτερο περιβάλλον μιας χώρας με διαφορετικές πολιτισμικές αναφορές, που φαντάζει ξένο και αφιλόξενο, αποκλεισμένοι από κάθε επαφή με τον περίγυρο των ανθρώπων και της νέας πραγματικότητας που τους περιβάλλει, στο περιθώριο και τη στέρηση, με τους αποκλεισμούς της γλώσσας, της φτώχειας και της νομιμοποίησης, η ζωή του στρατοπέδου είναι για τους πρόσφυγες τρομακτική.

Ο χρόνος κυλάει νεκρός, η προσωρινότητα γίνεται μονιμότητα στις σκηνές, και το ερώτημα είναι πώς θα μπορούσε να γίνει χρόνος χρήσιμος-επωφελής για τα υποκείμενα αυτής της προσφυγικής περιπέτειας;

Η λειτουργία της κοινότητας στο εσωτερικό των στρατοπέδων είναι σε θέση να δώσει μια πρώτη απάντηση σ’ αυτό. Οι δυναμικές στο εσωτερικό της μπορούν, όταν έρθουν στο φως, να λειτουργήσουν επ’ ωφελεία όλων των μελών της και μάλιστα των πιο ευάλωτων. Παράλληλα, θα αποτελέσει μια πρώτη διαπαιδαγωγητική διαδικασία δημοκρατίας για τα νεότερα μέλη της, γυναίκες κι εφήβους, μέσα στο νέο πολιτισμικό πλαίσιο με το οποίο θα μπορούν να έχουν επαφή και ώσμωση.

Για να γίνει κάτι τέτοιο, είναι πρωταρχικό να πάψουν οι πρόσφυγες των στρατοπέδων να είναι αντικείμενα διαχείρισης, στατιστικής καταγραφής, φροντίδας ή περιφρόνησης και δυσπιστίας και να αποτελέσουν υποκείμενα δικαιωμάτων αλλά, κυρίως, δυνατοτήτων – επικοινωνίας, ανταλλαγής πληροφοριών και εμπειριών, μάθησης της γλώσσας, επαφής με τον έξω κόσμο.

Είναι αυτό το δεύτερο στάδιο, μετά την άμεση κινητοποίηση και το συγκινησιακό φορτίο που παράχθηκε με την άφιξή τους, που οφείλουμε τώρα να σχεδιάσουμε και να υποστηρίξουμε ως κοινωνία πολιτών και ομάδες αλληλεγγύης.

Η συμμετοχή των παιδιών σε μαθήματα γλώσσας, οι πρωτοβουλίες για τη δημιουργία δικτύων επικοινωνίας και αλληλεγγύης που θα φέρουν σε γνωριμία και διάλογο τους πρόσφυγες των στρατοπέδων με ανθρώπους και συνθήκες της ελληνικής πραγματικότητας, τα κέντρα πληροφόρησης και φιλίας για εφήβους, το κοινό κυριακάτικο τραπέζι, οι υιοθεσίες οικογενειών και η τακτική επαφή και γνωριμία μπορούν να δώσουν ένα νέο παράδειγμα για το προσφυγικό ζήτημα.

Η διαχείριση των ροών που πέρασε γρήγορα σε απογραφές, στατιστικές, προβλέψεις, καταγραφές και μικρότερα ή μεγαλύτερα επιχειρησιακά σχέδια προσωρινής φιλοξενίας, μετεγκατάστασης και, στο βάθος, επαναπατρισμού και επαναπροώθησης για όσους βρέθηκαν στην πιο γκρίζα ζώνη, επιβλήθηκε ως μια πρώτη αναγκαία συνθήκη.

Ο λόγος για τα ανθρώπινα δικαιώματα, που υπήρξε έντονος στην αρχή αυτής της κρίσης, χαμήλωσε τους τόνους με την πάροδο του χρόνου και την επίγνωση των δυσκολιών, αλλά θα πρέπει τώρα να αντλήσει μέσα από ανανεωμένες ιδέες και πιο φιλόδοξους στόχους.

Το νέο παράδειγμα δεν μπορεί παρά να στηρίζεται στην παραδοχή πως θα ζήσουμε μαζί και όσο πιο γρήγορα βάλουμε μπρος τις διαδικασίες γι’ αυτό τόσο περισσότερα προβλήματα θα καταφέρουμε να λύσουμε και τόσο περισσότερο κέρδος θα έχουμε ως ανοιχτή κοινωνία δημοκρατίας και αλληλεγγύης.

Οι πρόσφυγες πρέπει να κερδίσουν την ταυτότητά τους ως υποκείμενα της ιστορίας και, μαζί, εμείς να επαναπροσδιορίσουμε τη δημοκρατική ευρωπαϊκή μας ταυτότητα σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης, απρόβλεπτων κρίσεων και δομικών αλλαγών. Ενα πρώτο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση είναι να μετατρέψουμε τα στρατόπεδα από εν δυνάμει γκέτο απομόνωσης και περιθωρίου σε διαδραστικές ροές επικοινωνίας και αλληλεγγύης με την κοινωνία μας.

Να τα αντιμετωπίσουμε κι αυτά ως μέρος της κοινωνικής διαπραγμάτευσης, των ευρύτερων πολιτικών επιλογών και της πολιτειότητας, τα οποία η κρίση μάς υποχρεώνει να δούμε όχι με τον εύκολο τρόπο του αποκλεισμού αλλά, αντίθετα, της συμπερίληψης και της ένταξης που θα ενισχύσει την κοινωνική συνοχή.

http://www.efsyn.gr/arthro/poia-zoi-sta-stratopeda-ton-prosfygon

Το πολιτικό πορτρέτο της Ελλάδας

Kρίση και η αποδόμηση του πολιτικού / Ν. Γ. Γεωργαράκης, Ν. Δεμερτζής (επιμ.) / ΕΘΝΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΕΡΕΥΝΩΝ – Gutenberg, 201520160719_124033Ο τόμος του ΕΚΚΕ σε επιμέλεια Ν. Γεωργαράκη και Ν. Δεμερτζή συγκεντρώνει αναλύσεις 34 συγγραφέων, συνθέτοντας ένα σημαντικό σημείο αναφοράς για την περίοδο της κρίσης από το 2009 έως τον Ιανουάριο του 2015 (εκλογές). Εξαιτίας των πυκνών και καταιγιστικών γεγονότων, των ανατροπών και της καθημερινής έντασης στην ειδησεογραφία, η περίοδος αυτή κινδυνεύει –όσο απομακρύνεται ως παρελθόν– να νεφελοποιείται και να απλοποιείται μανιχαϊστικά σε στερεότυπα σχήματα, προσαρμοσμένα στις μετέπειτα πιο πρόσφατες εξελίξεις και τις εκάστοτε επίκαιρες πολιτικές ερμηνείες της συγκυρίας. Γι αυτό και ο τόμος αποτελεί στέρεο σημείο αναφοράς με τις αναλύσεις και την πολυφωνία του προβληματισμού των συγγραφέων του, καθώς διαθέτει οργανωμένα στα κεφάλαιά του τα μεγάλα διακυβεύματα αυτής της πενταετίας, εκκινώντας από την αποδόμηση και τις μεταμορφώσεις του πολιτικού, τα κόμματα, τις εκλογικές αναμετρήσεις και την κοινωνία πολιτών και φτάνοντας στους μετασχηματισμούς της δημόσιας πολιτικής μέσα από την ανάλυση της οικονομικής κρίσης, των ΜΜΕ και των θεσμών.

Brexit!​ Σοκ και δέος

58Την ώρα που οι ηγέτες και οι εμπειρογνώμονες συσκέπτονται προκειμένου να εκδώσουν τα οφειλόμενα μετά το Βρετανικό Δημοψήφισμα καθυστερημένα επίσημα ανακοινωθέντα και τα ΜΜΕ μουδιασμένα βρίσκονται σε στάση αναμονής, εμείς οι Ευρωπαίοι πολίτες έχουμε την ευκαιρία να σκεφτούμε τι ακριβώς συνέβη, ελεύθεροι σε ένα βαθμό από την επιρροή τους. Άρα να σκεφτούμε τα συγκεκριμένα και τα γενικότερα θέματα που μας προβληματίζουν, ξεκινώντας από τους πολιτικούς χειρισμούς του συντηρητικού Κάμερον που πέρα, όπως αποδείχτηκε, από τις δυνατότητές του απείλησε, σπεκουλάρισε και τελικά οδηγήθηκε στην πολιτική ήττα και την παραίτηση από το πολυαναμενόμενο Δημοψήφισμα. Ένας μοιραίος πολιτικός χειρισμός με τεκτονικές και ανυπολόγιστες διαστάσεις. Να σκεφτούμε τις κρίσεις και τις συγκρίσεις που έτρεξαν ανάμεσα στο φετινό Βρετανικό καλοκαίρι και το περσινό δικό μας, τις διαφορές αλλά και τις συνέπειες «σοκ και δέος» ενός πιθανού Grexit και του γεγονότος πια Brexit. Να σκεφτούμε τις κουρασμένες και γερασμένες πολιτικές ελίτ της Ευρώπης που μας κυβερνούν και την αμηχανία και αδυναμία που κρύβουν εδώ και καιρό κάτω από μια ρητορική επιτυχίας, ευκαιριών και θριάμβου. Να σκεφτούμε τη μεταπολεμική Ευρωπαϊκή επινόηση και τους στόχους της και πώς έφτασε στα όριά της, καθοδηγημένη τις τελευταίες δεκαετίες από δογματικές νεοφιλελεύθερες πολιτικές, αδιαφανείς γραφειοκρατικούς μηχανισμούς και μεθόδους, δυσπιστία προς τη δημοκρατία,πολιτισμική μονομέρεια, διαρκή κρίση αντιπροσώπευσης και στόχους που βρίσκονταν πέρα και έξω από την κοινωνία και την ευημερία των πολιτών της ηπείρου.

http://chronos.fairead.net/zorba-brexit

Η εκπαίδευση των προσφυγόπουλων

Μυρσίνη Ζορμπά

6555b84eba6b246e5d364f5ddf412eaaΜετά τα κύματα της Μεσογείου αλλά και της  ανθρώπινης συγκίνησης και συμπαράστασης, πάνω στα οποία ταξίδεψε το προσφυγικό ζήτημα τους προηγούμενους μήνες, έχουμε να αντιμετωπίσουμε τώρα τη διευθέτηση πιο σταθερών ζητημάτων, όπως είναι η εκπαίδευση των παιδιών. Υπολογίζοντας τα ανήλικα προσφυγάκια σε περίπου 20 χιλιάδες στους  40 καταυλισμούς που αυτή τη στιγμή υπάρχουν σε όλη τη χώρα, πρέπει να σκεφτεί κανείς  τους ευέλικτους τρόπους που τα παιδιά θα έρθουν σε επαφή ξανά με το παιχνίδι και το σχολείο, τυπικό ή άτυπο. Οι  μήνες του καλοκαιριού είναι γι’ αυτό πολύ σημαντικοί για την προσαρμογή τους στη νέα πραγματικότητα και την έναρξη της  νέας περιόδου της ζωής τους, με βάση αναφοράς την κοινότητα του καταυλισμού αλλά και την  επικοινωνία, τις πληροφορίες και τη γνώση που προκύπτει έξω από τον καταυλισμό,  απολύτως απαραίτητα όλα ώστε να αρχίσουν να μπαίνουν  σε πιο κανονικούς ρυθμούς και από Σεπτέμβρη να βρεθούν σε ένα περιβάλλον σχολείου. Για ανήλικους και παιδιά που έχουν υποστεί όλες τις περιπέτειες του πολέμου, των διωγμών και του κινδύνου ζωής, αυτό  είναι ζωτικής σημασίας και όσο πιο γρήγορα και αποτελεσματικά συντελεστεί  τόσο το καλύτερο.

Η ΑΥΓΗ, 29.5.2016
http://www.avgi.gr/article/6568797/kalimera-mikro-prosfugopoulo

Cultural policy under conditions of economic crisis – International Conference on Public Policy Milan, June 2015

4b84f007d6d75730e5c5dbb6576118e9-183x300
The crisis is a mirror in which the attitudes, mindsets, behaviors, fears, expectations and the deadlocks of a society are reflected. The representations generated by sudden momentum in crisis conditions, the power of the residual forms of culture struggling to be rescued at all costs, and the emerging forms all together generate an environment which is fluid, volatile and conducive to experimentation. The shackles of the traditional dominant ideology relax and society is radicalized, possessed by a strong desire for change. Thus an environment that has the materials of destruction as well of regeneration is formed –an environment which is acting like a kiln of for both destruction and creativity.

Eίναι η διακυβέρνηση φίλοι μου!

dc338c7f70c2b970473a81d74c9031c7Η Δευτέρα δεν θα είναι απλώς μια άλλη μέρα. Εγκαινιάζει μια εβδομάδα με αποφασιστικές πολιτικές εξελίξεις,γειωμένες στον άξονα της νέας διακυβέρνησης της χώρας. Η στρατηγική μνημόνιο–αντιμνημόνιο θα αποτελεί οριστικά παρελθόν κι όσοι παρά ταύτα επιμένουν δεν θα δίνουν παρά μια μάχη οπισθοφυλακών. Όσο πιο γρήγορα η νέα κυβέρνηση, αλλά και η αντιπολίτευση που θα προκύψει, σταματήσουν να παίζουν κλεφτοπόλεμο με το μνημόνιο που έχουν έτσι κι αλλιώς υπογράψει, τόσο το καλύτερο για τη διαχείριση του συμβολικού κεφαλαίου που διαθέτουν –πολιτικού, διαχειριστικού, ιδεολογικού και ανθρώπινου–, στην προσπάθεια που θα απαιτηθεί τους επόμενους μήνες.

http://www.chronosmag.eu/index.php/p-es-fl.html

ο πολιτισμός της καθημερινής ζωής ως εργαλείο παρέμβασης σε συνθήκες έκτακτης ανάγκης

3cd39106010aaa66ac9fd4d948afe97b-300x244Τα τελευταία χρόνια, μέσα στις καθημερινές συνθήκες έκτακτης ανάγκης και κρίσης, γίνεται καλύτερα αντιληπτή η σημασία που έχει η διακυβέρνηση της καθημερινής ζωής και της βιωμένης κουλτούρας. Ακούγοντας και διαβάζοντας τις καλές ή κακές ρητορικές προσεγγίσεις των μεγαφώνων της εικονικής πραγματικότητας, κατανοούμε πόσο η προσέγγισή τους –άλλοτε προκαλώντας φόβο και άλλοτε δίνοντας ελπίδες– βρίσκεται μακριά από την καθημερινή ζωή και πόσο ασύγκριτα παραγωγικές είναι οι ιδέες και οι πράξεις που οδηγούν σε παρέμβαση στην καθημερινότητα. Η βιωμένη κουλτούρα και όχι οι ιδεοληψίες, οι πρακτικές διακυβέρνησης και όχι οι αξιωματικές διακηρύξεις, η γνώση και όχι οι φαντασιώσεις, οι μεταρρυθμίσεις και όχι οι αγκυλώσεις, αλλάζουν την πραγματικότητα.

http://www.chronosmag.eu/index.php/p-pls-th-gl-ps-s-sth-g.html