Μήνυμα για την επέτειο της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα

Featured

Τρίτη 18 Σεπτεμβρίου 2018

Αυτό ήταν που έκανε τον Παύλο Φύσσα επικίνδυνο για την Χρυσή Αυγή. Η τέχνη του προκαλούσε δυσανεξία με τον ίδιο τρόπο που προκαλεί δυσανεξία η ελευθερία της έκφρασης. Ήταν η έμπρακτη αμφισβήτηση του δόγματος ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος να ζεις. Η Χρυσή Αυγή αποφάσισε να τον αφανίσει, για να αφανίσει την πολιτισμική πρακτική του, την απήχηση της μουσικής γλώσσας του Killah P. στα νέα παιδιά που δεν θέλουν να τους λένε τι και πώς θα κάνουν. Ο Παύλος Φύσσας δολοφονήθηκε επειδή αρνήθηκε να φοβηθεί ενόσω βρισκόταν στη «γειτονιά» του. Είχε μια άλλη αντίληψη για τη λαϊκή γειτονιά της εργασίας και της σχόλης, των ονείρων και των τραγουδιών, της παρέας, της αξιοπρέπειας, των αγώνων. Οι γειτονιές του Killah P. είναι οι συμμετοχικοί χώροι όπου ανθίζουν οι νεανικές κουλτούρες, οι αντιστάσεις απέναντι στον φασισμό και η ελπίδα για ένα καλύτερο κόσμο. Από αυτόν τον χώρο θα έρθει η ιστορική δικαίωση του Παύλου Φύσσα.

Ο Παύλος Φύσσας ήταν ενεργό μέλος της ανεξάρτητης μουσικής σκηνής από τα τέλη της δεκαετίας του 1990, όταν ακόμη δούλευε στην ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη στο Πέραμα. Εκφράστηκε μέσα από τη χιπ χοπ και το low bap, τα μουσικά είδη που άνθιζαν στην περιοχή, μακριά από δισκογραφικές εταιρείες και εμπορικά δίκτυα. Γι’ αυτόν η μουσική παραγόταν από τον κόσμο και για χάρη του. Συναυλίες χωρίς εισιτήριο, στις πλατείες και τις γειτονιές, που απηχούσαν τις ανησυχίες των νέων της γενιάς του, τις δυσκολίες της καθημερινής βιοπάλης, την αναμέτρηση με το φίδι του φασισμού που είχε αρχίσει να ζώνει τις λαϊκές γειτονιές. Οι δολοφονίες του Γρηγορόπουλου και του Τζουλιάνι, η κρίση, ο ρατσισμός απέναντι σε πρόσφυγες και μετανάστες, η κρατική βία, το όραμα ενός δικαιότερου κόσμου ήταν οι κύριες θεματικές των τραγουδιών του. Ο Killah P. ήθελε να τελειώνει με το παρελθόν, το «ήθος του οποίου είχε αυτοκτονήσει», για χάρη ενός ομορφότερου αύριο. Με την τέχνη του έφερε στο προσκήνιο το «ακατέργαστο», απαράμιλλα όμως ζωντανό, υλικό της καθημερινής κουλτούρας. Αναπαράστησε τις νέες πρακτικές και τις αντιφάσεις που γέννησε η εποχή της κρίσης. Το σύστημα κατηγόρησε το έργο του για χυδαιότητα. Ο ίδιος έλεγε πως το έργο του ήταν «αυστηρώς ακατάλληλο για ανήλικους, φιλότεχνους και για φιλόφιλους». Ήταν κατάλληλο για ανθρώπους με σάρκα και οστά, με προβλήματα και όνειρα, που γύρευαν, όπως κι αυτός, μια ανάσα ελπίδας. Ήταν κομμάτι της λαϊκής κουλτούρας, των ανθρώπων που αναμετριούνται με τους πραγματικούς όρους της κοινωνικής μας ύπαρξης, του φαντασιακού που τροφοδοτεί τις καθημερινές μας πολιτισμικές αναπαραστάσεις.

Ομιλία κατά την παραλαβή του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού

Featured

Χαιρετισμός της Υπουργού Πολιτισμού και Αθλητισμού, Μυρσίνης Ζορμπά

Μαθήτευσα στο χώρο του βιβλίου ως εκδότρια κοντά σε συγγραφείς, ποιητές, μεταφραστές, βιβλιοθηκονόμους, τυπογράφους. Κόσμος μαγικός! 

Αγάπησα τις βιβλιοθήκες, τα βιβλία και πιστεύω πως η στέρησή τους συνιστά μια μεγάλη κοινωνική αδικία. Ο πολιτισμός του βιβλίου ήταν ο σταθερός προσανατολισμός μου. 

Εργάστηκα κοντά σε πολιτικές προσωπικότητες με όραμα και με ευρύτερη πολιτική αντίληψη. Έμαθα ότι η πολιτική χρειάζεται ιδέες, συνέπεια αλλά και μεθοδικότητα στη διαχείριση και την εφαρμογή.

Το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου, ήταν ένα εργαστήρι πολιτισμού, που επεξεργάστηκε τις μεθόδους και τους τρόπους με τους οποίους οι καλύτερες ιδέες, οι μεγάλες αξίες δεν μένουν στα ράφια των βιβλιοθηκών, αλλά περνούν στα χέρια μικρών και μεγάλων, έτσι ώστε ο πολιτισμός να σημαίνει τον πολιτισμό της καθημερινής ζωής. 

Η θητεία μου στην Ευρωβουλή ήταν ένα παρατηρητήριο για την πολιτική του πολιτισμού στην Ευρώπη, για τη μελέτη των τρόπων μέσα από τους οποίους η δημιουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης σημαίνει δημιουργία κοινού πολιτισμού.

Ένιωσα την ανάγκη να μελετήσω και να κατανοήσω βαθύτερα την πολιτισμική πραγματικότητα μέσα στην οποία ζούμε, αναπνέουμε και συμμετέχουμε. Την ιστορία της, τη θεωρητική και τη διαχειριστική της πλευρά. Η πολιτική του πολιτισμού υπήρξε το αντικείμενο επιστημονικής ενασχόλησής μου, και τα συμπεράσματα τα συνόψισα στο πρόσφατο βιβλίο μου, «Η πολιτική του πολιτισμού στην Ελλάδα και την Ευρώπη» (2014).

Δεν μπορώ να δω τον πολιτισμό σαν ανωτερότητα κάποιων απέναντι σε άλλους, σαν πολυτέλεια, σαν βιτρίνα, σαν ανταγωνιστικό κατόρθωμα αλλά σαν ανθρώπινη καλλιέργεια, διεργασία, σχέση και διάλογο με τους άλλους, δημιουργικότητα, φαντασία αλλά και προσπάθεια για την βελτίωση της καθημερινής ζωής. Η έννοια της πολιτισμικής δημοκρατίας, η αντιμετώπιση των καινούργιων και των παλιών ανισοτήτων και διακρίσεων, είναι σταθερή μου επιδίωξη. Ο πολιτισμός έχει ξεπεράσει πια την παλιά αντίληψη να θεωρείται πλέον προνόμιο κι έχει γίνει δικαίωμα των πολιτών. Οι ανισότητες πρόσβασης στα αγαθά του πολιτισμού και οι διακρίσεις δηλητηριάζουν τις κοινωνίες μας.

Και βέβαια πολιτισμός και παιδιά. Έμαθα από το «Δίκτυο για τα δικαιώματα του παιδιού» που ιδρύσαμε με φίλες και φίλους στις πιο δοκιμαζόμενες γειτονιές της Αθήνας. Το Δίκτυο στάθηκε με αλληλεγγύη στις πιο δύσκολες στιγμές της κρίσης, φέρνοντας μαζί τις οικογένειες των μεταναστών και των μόνιμων κατοίκων της πόλης, όπου ο πολιτισμός-τα βιβλία-οι τέχνες ήταν η κοινή γλώσσα επικοινωνίας. Γιατί ο πολιτισμός δεν είναι κόσμημα για να φαινόμαστε όμορφοι.

Η κρίση απέδειξε ότι οι άνθρωποι του πολιτισμού είναι επίμονοι, αμετανόητοι, ευφάνταστοι, δημιουργικοί, ανθεκτικοί. Γι’ αυτό και ο πολιτισμός στον καθρέφτη της κρίσης έχει να διδάξει στην κοινωνία μας πολλά για την εφευρετικότητα, την αλληλεγγύη και τη σημασία της συμμετοχής στην κοινότητα. 

Τώρα η μεγάλη πρόσκληση είναι να δούμε ποιες αλλαγές έφερε η κρίση στους πολιτισμικούς θεσμούς και στην κουλτούρα που μοιραζόμαστε και να κοιτάξουμε μπροστά, στο όραμα της επόμενης ημέρας, της επόμενης περιόδου. Επομένως το υπουργείο Πολιτισμού πρέπει να ανταποκριθεί σ’ αυτόν τον πιο παραγωγικό και δημιουργικό ρόλο που καλείται να παίξει. Έργο του είναι να προκαλεί τη δημιουργικότητα, να μην αρκείται στα παλιά και καθιερωμένα, να στηρίζει πειραματικές ιδέες, να κινεί την πολιτική οικονομία των νοημάτων.

 Θα είμαστε εδώ για να ανοίξουμε το διάλογο, να συνεργαστούμε με τις πιο δημιουργικές δυνάμεις για να συγκροτήσουμε και να οργανώσουμε το καινούργιο κοινό όραμα που έχει ανάγκη η κοινωνία μας μετά τα χρόνια της εθνικής κατάθλιψης.

Η Ελλάδα βγαίνει από την κρίση με τραύματα, με μεγαλύτερες κοινωνικές ανισότητες, που σημαίνουν επίσης και μεγαλύτερες ανισότητες στην πρόσβαση στον πολιτισμό. Ζούμε σε εποχές που αναδύονται και συγκροτούνται νέες ταυτότητες, που χρειάζεται να συμβιώσουμε με τη Διαφορετικότητα, να συνεργαστούμε, να αναπτύξουμε καινούριες συμμετοχικές πολιτιστικές πρακτικές, να αντεπεξέλθουμε στους νέους όρους παραγωγής, διακίνησης και κατανάλωσης πολιτιστικών προϊόντων και υπηρεσιών.

Προκλήσεις, όπως οι μεγάλες αλλαγές στις τεχνολογίες, η οικονομία και η περιφερειακή ανάπτυξη, ο τουρισμός αναζητούν απαντήσεις. Η πολιτική του πολιτισμού δεν έχει δικαίωμα να είναι ρομαντική, πρέπει να διαθέτει αξιόπιστους και αποτελεσματικούς θεσμούς και δημόσιους οργανισμούς, να δημιουργεί νέες θέσεις εργασίας, να εξασφαλίζει την ανάπτυξη των πόλεων, να στηρίζει τη δημιουργία και τους καλλιτέχνες ώστε τα οράματα και τα έργα τους να προκαλούν τις προσδοκίες μας για το μέλλον και να διευρύνουν τον διανοητικό μας χάρτη. Πρέπει επίσης, πολύ σημαντικό, να συντελεί στη συγκρότηση και την ενίσχυση της πολιτισμικής ιθαγένειας των πολιτών. 

Πολιτισμική ιθαγένεια που χαρακτηρίζεται από αξιοπρέπεια, ιστορική συνείδηση, εξωστρέφεια, αλληλεγγύη, δημοκρατικές αρχές, σεβασμό στη διαφορετικότητα, χωρίς αποκλεισμούς και διακρίσεις, αντλώντας από τις καλύτερες παραδόσεις που διαθέτει η χώρα. Μια νέα εικόνα του εαυτού μας και της χώρας, με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και αισιοδοξία, είναι αναγκαίο να υπάρξει. Γι’ αυτό θα εργαστούμε το επόμενο διάστημα.

Σχολείο χωρίς σύνορα

20160729_110503Τον Ιούλιο με τα σχολεία κλειστά, δάσκαλοι και μαθητές έχουν πάρει τον δρόμο για εξοχές και κατασκηνώσεις. ΄Ερημες οι σχολικές αυλές και το βουητό του παιδόκοσμου ηχηρά απόν από το κέντρο.

Ωστόσο, στις γειτονιές αλλά και στις παρυφές της πόλης μερικές χιλιάδες παιδιά-πρόσφυγες διψασμένα για σχολείο λαχταρούν να έρθουν σε επαφή με την ελληνική γλώσσα και γραφή κι ονειρεύονται ένα πραγματικό θρανίο, ένα πραγματικό σχολείο, έναν πραγματικό δάσκαλο ή δασκάλα.

Να ανοίγεις το τετράδιο και να γράφεις ή να διαβάζεις από αριστερά προς τα δεξιά; Κάθε γράμμα ξεχωριστό χωρίς να ακουμπάει στο προηγούμενο; Λέξεις που αρχίζουν από σύμφωνα, δηλαδή δεν ακούγεται ε-Σχιστό; Μεγάλες οι προκλήσεις κι άλλη τόση και η καταπληκτική όρεξη «των παιδιών που πέρασαν θάλασσα» να μάθουν, να υπερβούν το εμπόδιο της γλώσσας, να επικοινωνήσουν με κάθε τρόπο. Continue reading

Ποια ζωή στα στρατόπεδα των προσφύγων;

 img_0100
΄Εκλεισε κιόλας ένας χρόνος από τις περσινές μαζικές αφίξεις των προσφύγων στα νησιά του Αιγαίου. Από αυτό το κύμα, σημαντικός αριθμός εγκατέλειψε γρήγορα τη χώρα, ενώ αρκετοί συνεχίζουν την ίδια προσπάθεια, παρά τις μεγαλύτερες πλέον δυσκολίες που συναντούν.

Ενας σχετικά σταθερός αριθμός παραμένει στα περίπου σαράντα στρατόπεδα προσφύγων σε όλη τη χώρα.

Αλλοι απ’ αυτούς είναι αόρατοι στο βλέμμα μας, σε απόμακρες τοποθεσίες έξω από τις πόλεις. Αλλοι στις παρυφές των πόλεων, με δύσκολη αλλά δυνατή πρόσβαση στο κέντρο, και ένας μικρότερος αριθμός σε καταλήψεις είναι άμεσα ορατοί. Ελάχιστες οικογένειες, κυρίως Σύρων, εγκαταστάθηκαν σε διαμερίσματα προκειμένου να ξεκινήσουν μια πιο ομαλή ζωή.

Αλλά πώς ζουν οι πρόσφυγες στα στρατόπεδα, καθώς οι μήνες περνούν κι αυτό που φαινόταν μια πρώτη ανακουφιστική προσωρινή εγκατάσταση ύστερα από ταλαιπωρίες και κινδύνους ζωής, μετατρέπεται σε παραμονή με αβέβαιες προοπτικές;

Το συσσίτιο, η διαμονή σε σκηνή, οι ελάχιστες ευκολίες ικανοποίησης βασικών αναγκών και υγιεινής και, κυρίως, η απραξία κάνουν δύσκολη την καθημερινότητα του κύριου όγκου των προσφύγων που αποτελούν οι οικογένειες με παιδιά.

Οι γυναίκες προσπαθούν να διευθετήσουν τις ανάγκες εκ του μηδενός, ανάμεσά τους υπάρχουν έγκυες που χρειάζονται ιδιαίτερη φροντίδα αλλά δύσκολα μπορούν να τη βρουν, ενώ οι άντρες που συνήθισαν σε ρόλο προστάτη και τροφοδότη της οικογένειας μαραζώνουν από κατάθλιψη για τη σημερινή αδυναμία τους.

Οι έφηβοι, αγόρια και κορίτσια, συνθλίβονται ανάμεσα στην οικογενειακή παράδοση και τις κλεμμένες εικόνες της νέας πραγματικότητας που τους τρομάζει αλλά και τους προσελκύει, χωρίς όμως να έχουν στη διάθεσή τους μια γέφυρα επικοινωνίας, πληροφόρησης, επαφής.

Η προοπτική μιας ζωής στην Ευρώπη, μιας δουλειάς και ενός καλύτερου μέλλοντος σβήνει τις ελπίδες και κάθε μέρα που περνάει οι διαψεύσεις οδηγούν στην απελπισία και την παραίτηση.

Στο ευρύτερο περιβάλλον μιας χώρας με διαφορετικές πολιτισμικές αναφορές, που φαντάζει ξένο και αφιλόξενο, αποκλεισμένοι από κάθε επαφή με τον περίγυρο των ανθρώπων και της νέας πραγματικότητας που τους περιβάλλει, στο περιθώριο και τη στέρηση, με τους αποκλεισμούς της γλώσσας, της φτώχειας και της νομιμοποίησης, η ζωή του στρατοπέδου είναι για τους πρόσφυγες τρομακτική.

Ο χρόνος κυλάει νεκρός, η προσωρινότητα γίνεται μονιμότητα στις σκηνές, και το ερώτημα είναι πώς θα μπορούσε να γίνει χρόνος χρήσιμος-επωφελής για τα υποκείμενα αυτής της προσφυγικής περιπέτειας;

Η λειτουργία της κοινότητας στο εσωτερικό των στρατοπέδων είναι σε θέση να δώσει μια πρώτη απάντηση σ’ αυτό. Οι δυναμικές στο εσωτερικό της μπορούν, όταν έρθουν στο φως, να λειτουργήσουν επ’ ωφελεία όλων των μελών της και μάλιστα των πιο ευάλωτων. Παράλληλα, θα αποτελέσει μια πρώτη διαπαιδαγωγητική διαδικασία δημοκρατίας για τα νεότερα μέλη της, γυναίκες κι εφήβους, μέσα στο νέο πολιτισμικό πλαίσιο με το οποίο θα μπορούν να έχουν επαφή και ώσμωση.

Για να γίνει κάτι τέτοιο, είναι πρωταρχικό να πάψουν οι πρόσφυγες των στρατοπέδων να είναι αντικείμενα διαχείρισης, στατιστικής καταγραφής, φροντίδας ή περιφρόνησης και δυσπιστίας και να αποτελέσουν υποκείμενα δικαιωμάτων αλλά, κυρίως, δυνατοτήτων – επικοινωνίας, ανταλλαγής πληροφοριών και εμπειριών, μάθησης της γλώσσας, επαφής με τον έξω κόσμο.

Είναι αυτό το δεύτερο στάδιο, μετά την άμεση κινητοποίηση και το συγκινησιακό φορτίο που παράχθηκε με την άφιξή τους, που οφείλουμε τώρα να σχεδιάσουμε και να υποστηρίξουμε ως κοινωνία πολιτών και ομάδες αλληλεγγύης.

Η συμμετοχή των παιδιών σε μαθήματα γλώσσας, οι πρωτοβουλίες για τη δημιουργία δικτύων επικοινωνίας και αλληλεγγύης που θα φέρουν σε γνωριμία και διάλογο τους πρόσφυγες των στρατοπέδων με ανθρώπους και συνθήκες της ελληνικής πραγματικότητας, τα κέντρα πληροφόρησης και φιλίας για εφήβους, το κοινό κυριακάτικο τραπέζι, οι υιοθεσίες οικογενειών και η τακτική επαφή και γνωριμία μπορούν να δώσουν ένα νέο παράδειγμα για το προσφυγικό ζήτημα.

Η διαχείριση των ροών που πέρασε γρήγορα σε απογραφές, στατιστικές, προβλέψεις, καταγραφές και μικρότερα ή μεγαλύτερα επιχειρησιακά σχέδια προσωρινής φιλοξενίας, μετεγκατάστασης και, στο βάθος, επαναπατρισμού και επαναπροώθησης για όσους βρέθηκαν στην πιο γκρίζα ζώνη, επιβλήθηκε ως μια πρώτη αναγκαία συνθήκη.

Ο λόγος για τα ανθρώπινα δικαιώματα, που υπήρξε έντονος στην αρχή αυτής της κρίσης, χαμήλωσε τους τόνους με την πάροδο του χρόνου και την επίγνωση των δυσκολιών, αλλά θα πρέπει τώρα να αντλήσει μέσα από ανανεωμένες ιδέες και πιο φιλόδοξους στόχους.

Το νέο παράδειγμα δεν μπορεί παρά να στηρίζεται στην παραδοχή πως θα ζήσουμε μαζί και όσο πιο γρήγορα βάλουμε μπρος τις διαδικασίες γι’ αυτό τόσο περισσότερα προβλήματα θα καταφέρουμε να λύσουμε και τόσο περισσότερο κέρδος θα έχουμε ως ανοιχτή κοινωνία δημοκρατίας και αλληλεγγύης.

Οι πρόσφυγες πρέπει να κερδίσουν την ταυτότητά τους ως υποκείμενα της ιστορίας και, μαζί, εμείς να επαναπροσδιορίσουμε τη δημοκρατική ευρωπαϊκή μας ταυτότητα σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης, απρόβλεπτων κρίσεων και δομικών αλλαγών. Ενα πρώτο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση είναι να μετατρέψουμε τα στρατόπεδα από εν δυνάμει γκέτο απομόνωσης και περιθωρίου σε διαδραστικές ροές επικοινωνίας και αλληλεγγύης με την κοινωνία μας.

Να τα αντιμετωπίσουμε κι αυτά ως μέρος της κοινωνικής διαπραγμάτευσης, των ευρύτερων πολιτικών επιλογών και της πολιτειότητας, τα οποία η κρίση μάς υποχρεώνει να δούμε όχι με τον εύκολο τρόπο του αποκλεισμού αλλά, αντίθετα, της συμπερίληψης και της ένταξης που θα ενισχύσει την κοινωνική συνοχή.

http://www.efsyn.gr/arthro/poia-zoi-sta-stratopeda-ton-prosfygon

Brexit!​ Σοκ και δέος

58Την ώρα που οι ηγέτες και οι εμπειρογνώμονες συσκέπτονται προκειμένου να εκδώσουν τα οφειλόμενα μετά το Βρετανικό Δημοψήφισμα καθυστερημένα επίσημα ανακοινωθέντα και τα ΜΜΕ μουδιασμένα βρίσκονται σε στάση αναμονής, εμείς οι Ευρωπαίοι πολίτες έχουμε την ευκαιρία να σκεφτούμε τι ακριβώς συνέβη, ελεύθεροι σε ένα βαθμό από την επιρροή τους. Άρα να σκεφτούμε τα συγκεκριμένα και τα γενικότερα θέματα που μας προβληματίζουν, ξεκινώντας από τους πολιτικούς χειρισμούς του συντηρητικού Κάμερον που πέρα, όπως αποδείχτηκε, από τις δυνατότητές του απείλησε, σπεκουλάρισε και τελικά οδηγήθηκε στην πολιτική ήττα και την παραίτηση από το πολυαναμενόμενο Δημοψήφισμα. Ένας μοιραίος πολιτικός χειρισμός με τεκτονικές και ανυπολόγιστες διαστάσεις. Να σκεφτούμε τις κρίσεις και τις συγκρίσεις που έτρεξαν ανάμεσα στο φετινό Βρετανικό καλοκαίρι και το περσινό δικό μας, τις διαφορές αλλά και τις συνέπειες «σοκ και δέος» ενός πιθανού Grexit και του γεγονότος πια Brexit. Να σκεφτούμε τις κουρασμένες και γερασμένες πολιτικές ελίτ της Ευρώπης που μας κυβερνούν και την αμηχανία και αδυναμία που κρύβουν εδώ και καιρό κάτω από μια ρητορική επιτυχίας, ευκαιριών και θριάμβου. Να σκεφτούμε τη μεταπολεμική Ευρωπαϊκή επινόηση και τους στόχους της και πώς έφτασε στα όριά της, καθοδηγημένη τις τελευταίες δεκαετίες από δογματικές νεοφιλελεύθερες πολιτικές, αδιαφανείς γραφειοκρατικούς μηχανισμούς και μεθόδους, δυσπιστία προς τη δημοκρατία,πολιτισμική μονομέρεια, διαρκή κρίση αντιπροσώπευσης και στόχους που βρίσκονταν πέρα και έξω από την κοινωνία και την ευημερία των πολιτών της ηπείρου.

http://chronos.fairead.net/zorba-brexit

Η εκπαίδευση των προσφυγόπουλων

Μυρσίνη Ζορμπά

6555b84eba6b246e5d364f5ddf412eaaΜετά τα κύματα της Μεσογείου αλλά και της  ανθρώπινης συγκίνησης και συμπαράστασης, πάνω στα οποία ταξίδεψε το προσφυγικό ζήτημα τους προηγούμενους μήνες, έχουμε να αντιμετωπίσουμε τώρα τη διευθέτηση πιο σταθερών ζητημάτων, όπως είναι η εκπαίδευση των παιδιών. Υπολογίζοντας τα ανήλικα προσφυγάκια σε περίπου 20 χιλιάδες στους  40 καταυλισμούς που αυτή τη στιγμή υπάρχουν σε όλη τη χώρα, πρέπει να σκεφτεί κανείς  τους ευέλικτους τρόπους που τα παιδιά θα έρθουν σε επαφή ξανά με το παιχνίδι και το σχολείο, τυπικό ή άτυπο. Οι  μήνες του καλοκαιριού είναι γι’ αυτό πολύ σημαντικοί για την προσαρμογή τους στη νέα πραγματικότητα και την έναρξη της  νέας περιόδου της ζωής τους, με βάση αναφοράς την κοινότητα του καταυλισμού αλλά και την  επικοινωνία, τις πληροφορίες και τη γνώση που προκύπτει έξω από τον καταυλισμό,  απολύτως απαραίτητα όλα ώστε να αρχίσουν να μπαίνουν  σε πιο κανονικούς ρυθμούς και από Σεπτέμβρη να βρεθούν σε ένα περιβάλλον σχολείου. Για ανήλικους και παιδιά που έχουν υποστεί όλες τις περιπέτειες του πολέμου, των διωγμών και του κινδύνου ζωής, αυτό  είναι ζωτικής σημασίας και όσο πιο γρήγορα και αποτελεσματικά συντελεστεί  τόσο το καλύτερο.

Η ΑΥΓΗ, 29.5.2016
http://www.avgi.gr/article/6568797/kalimera-mikro-prosfugopoulo

Eίναι η διακυβέρνηση φίλοι μου!

dc338c7f70c2b970473a81d74c9031c7Η Δευτέρα δεν θα είναι απλώς μια άλλη μέρα. Εγκαινιάζει μια εβδομάδα με αποφασιστικές πολιτικές εξελίξεις,γειωμένες στον άξονα της νέας διακυβέρνησης της χώρας. Η στρατηγική μνημόνιο–αντιμνημόνιο θα αποτελεί οριστικά παρελθόν κι όσοι παρά ταύτα επιμένουν δεν θα δίνουν παρά μια μάχη οπισθοφυλακών. Όσο πιο γρήγορα η νέα κυβέρνηση, αλλά και η αντιπολίτευση που θα προκύψει, σταματήσουν να παίζουν κλεφτοπόλεμο με το μνημόνιο που έχουν έτσι κι αλλιώς υπογράψει, τόσο το καλύτερο για τη διαχείριση του συμβολικού κεφαλαίου που διαθέτουν –πολιτικού, διαχειριστικού, ιδεολογικού και ανθρώπινου–, στην προσπάθεια που θα απαιτηθεί τους επόμενους μήνες.

http://www.chronosmag.eu/index.php/p-es-fl.html

ο πολιτισμός της καθημερινής ζωής ως εργαλείο παρέμβασης σε συνθήκες έκτακτης ανάγκης

3cd39106010aaa66ac9fd4d948afe97b-300x244Τα τελευταία χρόνια, μέσα στις καθημερινές συνθήκες έκτακτης ανάγκης και κρίσης, γίνεται καλύτερα αντιληπτή η σημασία που έχει η διακυβέρνηση της καθημερινής ζωής και της βιωμένης κουλτούρας. Ακούγοντας και διαβάζοντας τις καλές ή κακές ρητορικές προσεγγίσεις των μεγαφώνων της εικονικής πραγματικότητας, κατανοούμε πόσο η προσέγγισή τους –άλλοτε προκαλώντας φόβο και άλλοτε δίνοντας ελπίδες– βρίσκεται μακριά από την καθημερινή ζωή και πόσο ασύγκριτα παραγωγικές είναι οι ιδέες και οι πράξεις που οδηγούν σε παρέμβαση στην καθημερινότητα. Η βιωμένη κουλτούρα και όχι οι ιδεοληψίες, οι πρακτικές διακυβέρνησης και όχι οι αξιωματικές διακηρύξεις, η γνώση και όχι οι φαντασιώσεις, οι μεταρρυθμίσεις και όχι οι αγκυλώσεις, αλλάζουν την πραγματικότητα.

http://www.chronosmag.eu/index.php/p-pls-th-gl-ps-s-sth-g.html

 

 

Ευρώπη χωρίς σφραγισμένα σύνορα

3ae9c58751ff84fbc1652c9c6a4643e3-183x300Πώς μπορούμε ως κράτος και ως κοινωνία πολιτών να διαχειριστούμε όχι για αυτούς αλλά μαζί με τους μετανάστες το «μαζί» που μας επιφυλάσσει το μέλλον;

Είναι σε όλους γνωστή η αποτυχημένη κατάληξη της ποτοαπαγόρευσης, που το μόνο που κατάφερε ήταν να πλουτίσουν τα παράνομα κυκλώματα. Φοβάμαι πως το ίδιο θα συμβεί στις ημέρες μας με  τη «λαθρομετανάστευση» και τις πολιτικές απαγόρευσης που επιβλήθηκαν ως τώρα. Οι ροές προσφύγων και μεταναστών συνεχίζονται εκρηκτικές και αυτό το καλοκαίρι. Οσοι περνούν με σαπιοκάραβα τη Μεσόγειο υπολογίζονται σε πάνω από διακόσιες χιλιάδες τους τελευταίους μήνες με προορισμό την Ελλάδα και την Ιταλία. Δύο χιλιάδες είναι μόνο ο τραγικός απολογισμός όσων πνίγηκαν.

Εν τω μεταξύ, με δεδομένη την ευρωπαϊκή πολιτική αμφιθυμία, μερικά εκατομμύρια άνθρωποι εν αναμονή ζουν στους προσφυγικούς καταυλισμούς της Ιορδανίας και της Τουρκίας. Ο  κύκλος εργασιών των διακινητών από το Αφγανιστάν ως τη Μεσόγειο και τα Βαλκάνια και από τις αφρικανικές χώρες αντιστοίχως ξεπερνά κατά ορισμένους υπολογισμούς το 1 δισ. ευρώ. Ανθρώπινα δικαιώματα και ελευθερίες καταπατώνται από όλες τις πλευρές και με πολλούς τρόπους, ενώ πάει να επιβληθεί ένα ιδιότυπο απαρτχάιντ και η ιδέα των στρατοπέδων συγκέντρωσης νομιμοποιείται στη συνείδηση του ευρωπαίου πολίτη ενώ παράλληλα ζεσταίνει την καρδιά του κτήνους.

http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=729659

Δελτίο καιρού

20303_10206272185980418_2371851146444722301_nΜέσα Μαΐου κι ακόμη ο καιρός είναι άστατος σαν τις εβδομάδες που έρχονται και φεύγουν από την αρχή αυτής της χρονιάς, ανοιγοκλείνοντας τον ασκό του Αιόλου και φέρνοντας μπόρες, καταιγίδες και σύντομες ηλιοφάνειες πότε στo Euro Working Group, πότε στο Eurogroup, στις συναντήσεις Κορυφής ή στα ταξίδια και τα τηλεφωνήματα. Αλλά και στα ενδιάμεσα, τα καιρικά φαινόμενα δεν ησυχάζουν. Αρκεί μια δήλωση ανώνυμου Ευρωπαίου αξιωματούχου, μια συνάντηση του Σώυμπλε στην εκλογική του περιφέρεια, μια απαρέσκεια των θεσμών ή μια συνέντευξη Βαρουφάκη για να πέσουν νέοι κεραυνοί, να προκληθεί θύελλα και μετά να βγει πάλι για λίγο το ουράνιο τόξο. Αν προσθέσει κανείς σε όλα αυτά ορισμένους τοπικούς εσωτερικούς ανεμοστρόβιλους και πυκνές νεφώσεις, πότε στις συνεδριάσεις της Βουλής, πότε στα δικαστήρια και πότε στις τεχνικές των τηλεπαραθύρων έχει στη διάθεσή του ένα πλούσιο δελτίο καιρού.

http://www.chronosmag.eu/index.php/s-p-el.html