ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ Στρατηγικοί στόχοι

Featured


Ακροπόλ Παλλάς


ΤΡΙΤΗ, 9 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2018

Μετά από τις 40 μέρες που αφιερώσαμε στην ενημέρωση, τη συνεργασία και το σχεδιασμό, μπορούμε σήμερα να καταθέσουμε τις στρατηγικές κατευθύνσεις μας για το επόμενο διάστημα.

Θεωρούμε σημαντικό να καθιερώσουμε στον διάλογο του υπουργείου Πολιτισμού με τους θεσμικούς και τους ανεξάρτητους δημιουργικούς δρώντες, καθώς και τις κοινότητες πολιτιστικής παραγωγής, χρήσης και κατανάλωσης, ένα σύγχρονο λόγο για τον πολιτισμό όσον αφορά την εννοιολόγηση, τις στρατηγικές προτεραιότητες, τη διαχείριση. Έχουμε ανάγκη τον διάλογο με τους ανεξάρτητους δημιουργούς που διαρκώς ανανεώνουν την αντίληψη μας για τον κόσμο, κι επίσης το διάλογο με όλες τις τόσο διαφορετικές κοινωνικές ομάδες, διότι ο πολιτισμός αναπνέει μέσα στην καθημερινότητα τους, οι πολίτες παράγουν, δεν καταναλώνουν μόνο, τον πολιτισμό. Σκοπεύουμε να αρθρώσουμε έναν σύγχρονο λόγο  για τον πολιτισμό, να μοιραστούμε μαζί σας το νόημα που κινεί τις στρατηγικές και τις προτεραιότητες μας, να προσπαθήσουμε να μετατρέψουμε την διαχείριση σε πολιτική διαδικασία.   

6η BIENNALE ΑΘΗΝΑΣ

Featured

Από πού γεννιέται το καινούργιο; Πώς μπορεί η σύγχρονη τέχνη να αφουγκραστεί τους προβληματισμούς και να συντονιστεί με τις σημερινές κοινωνίες της πολυπολιτισμικότητας, της κρίσης, της κατάτμησης, της ρευστότητας και των συχνών εναλλαγών, της ψηφιακής πραγματικότητας, των πολλαπλών και παράλληλων επιπέδων, των πολώσεων, της υβριδικότητας; Πώς μπορεί η τέχνη να κατεβεί από τον Παρνασσό, να βγει από τις απαστράπτουσες αίθουσες των εκθέσεων και να συνομιλήσει με το ποικίλο πλήθος που κυκλοφορεί στους δρόμους; Πώς μπορεί να μεταφράσει το ιδίωμα της πρωτοπορίας στις γλώσσες που ακούγονται γύρω μας, χωρίς να θυσιάσει τα νοήματα που θέλει να μεταδώσει; Πώς μπορεί να διαπραγματεύεται με τον εαυτό της, προκαλώντας το ενδιαφέρον μυημένων και αμύητων;     

Προσδοκούμε οι Μπιενάλε, όπως και τα φεστιβάλ στον κινηματογράφο, να αποτελέσουν κόμβους μιας νέας ανεξάρτητης πολιτικής για τον πολιτισμό, μακριά από πατερναλισμούς και αποκλεισμούς.

Προσδοκούμε ο θεσμός να μην είναι βιτρίνα έκθεσης έργων, αλλά να παρακινεί και να διαμορφώνει τους νέους καλλιτέχνες να σκεφθούν ριζοσπαστικά και να τους ωθεί σε διάλογο μεταξύ τους αλλά και με τους πιο απίθανους συνομιλητές.

Προσδοκούμε από την τέχνη να μας κάνει να δούμε τα πράγματα, και τον εαυτό μας ανάμεσά τους, διαφορετικά, εκτός πλαισίου, από οπτικές γωνίες που δεν είχαμε σκεφτεί πριν. Και να μας καλεί να δούμε την ίδια την τέχνη και τις σχέσεις μας μαζί της με τον τρόπο αυτό.

Προσδοκούμε να μας δείξει η Μπιενάλε της Αθήνας τη σχέση της με την πόλη. Έχει αναπτύξει οργανικούς δεσμούς μαζί της, ανήκει στα δρώμενά της, ή απλώς φιλοξενείται σ’ ένα χώρο της, όπως θα φιλοξενούνταν σε έναν οποιοδήποτε χώρο;

Προσδοκούμε τέλος η Μπιενάλε να ανανεώσει το πολιτισμικό κεφάλαιο της χώρας, να στοχαστεί στο χτες και στο σήμερα, να μην είναι μια κλειστή ετεροτοπία, αλλά να ξαναφέρει την ουτοπία ως ανοιχτή δυνατότητα. 

Ζητάμε πολλά; Θα δείξει. Καλή επιτυχία!

Τελετή λήξης του Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας

Featured

22 Σεπτεμβρίου 2018

Το κλίμα, η γλώσσα και ο τόνος των ταινιών μικρού μήκους διαφέρει ριζικά από τις άλλες γραφές, τα μέσα και τα μηνύματα που κυκλοφορούν γύρω μας.

Γεννημένες μέσα στο ίδιο οικονομικό και κοινωνικό-πολιτισμικό περιβάλλον τα χρόνια της κρίσης, οι μικρού μήκους ταινίες αποτελούν μια όαση στοχασμού, προβληματισμού, άμεσων ή υπαινικτικών αναφορών σ’ αυτήν. Επιλέγουν να είναι περισσότερο μαρτυρίες και μελέτες της κρίσης παρά καταγγελίες της. Διαφέρουν στην ένταση, που τη χρησιμοποιούν με μέτρο, ενώ στις δύο άλλες περιπτώσεις χρησιμοποιείται εκκωφαντικά και καθ’ υπερβολή, διαφέρουν στην αναζήτηση των αιτίων, των ενόχων, των λύσεων.

Η κρίση στις μικρού μήκους ταινίες δεν ήταν η αρχή και το τέλος, αλλά ένας σκληρός πυρήνας προβλημάτων στη ζωή των ανθρώπων που πρέπει να τον διαχειριστούν και να τον υπερβούν. Ο φακός είναι επικεντρωμένος στις μικρές ιστορίες καθημερινών ανθρώπων, στα συνηθισμένα προβλήματα. Τις κατοικούν μικροεπαγγελματίες, μισθωτοί, οικογένειες, ζευγάρια, πρόσφυγες. Αφορούν στάσεις ζωής, ηθικά διλήμματα ή ακόμη και τα μεγάλα αφηγήματα στα οποία η εποχή μας οδηγεί.

 Οι νεαροί και νεαρές, κατά τεκμήριο, σκηνοθέτες που τις έχουν γυρίσει αναφέρονται στην αβεβαιότητα και την ανασφάλεια που επικρατεί στους ευάλωτους μεσαίους ανθρώπους. Μιλούν για το φόβο, το θυμό, το αίσθημα αδικίας αλλά και την εσωτερική απελπισία. Αγγίζουν τις χορδές της ευαισθησίας, τις κλίμακες του τυχαίου, τα σχέδια εξόδου από το αδιέξοδο έτσι όπως συνήθως γίνονται κάτω από πίεση, πρόχειρα, χωρίς επεξεργασία και προοπτική. Στη θέση της μεγαλοστομίας και της ρητορικής, εδώ βρίσκει κάποιος ρεαλιστικές υπαινικτικές σκηνές, μετρημένους διαλόγους, σκεπτικά πρόσωπα και βλέμματα απορίας. Δεν αφήνεται χώρος για κραυγαλέες καταγγελίες και συμβολικές αντιπαραθέσεις, το παράπονο, η αγωνία, το δάκρυ είναι πολύ προσωπική έκφραση που δεν προσφέρεται για δημόσια κατανάλωση, αντίθετα την αποφεύγει.

Σ’ αυτή την κλίμακα αποχρώσεων υπάρχει χώρος για παρατήρηση, διάλογο, κατανόηση. Είναι μια κινηματογραφική κουλτούρα, που ανασαίνει στους ρυθμούς της κοινωνίας και των προβλημάτων της, σε συλλογικό και ατομικό επίπεδο. Αυτή η διαπίστωση με κάνει τώρα να είμαι προσεκτική στα νέα μηνύματα που μας επιφυλάσσουν αυτή τη χρονιά οι δημιουργοί. Η τέχνη έχει το προνόμιο να διαισθάνεται όχι μόνο τις δυσκολίες και τα αδιέξοδα αλλά και τη στιγμή της προσδοκίας για καλύτερες μέρες. Τέτοιες στιγμές ζήσαμε στο φεστιβάλ φέτος.

Στερέωση, Αποκατάσταση, Αναστήλωση, Ανάδειξη Γέφυρας ΄Αραχθου στην Πλάκα

Featured


Η αναστήλωση του ιστορικού γεφυριού του Άραχθου στην Πλάκα είναι ένα έργο με πολλές σημασίες.

Άραχθος, σημαίνει ο ποταμός που κυλάει ορμητικά, χτυπάει και δεν αφήνει τίποτε στο πέρασμά του. Και πολιτισμός στον Άραχθο ήταν τα γεφύρια που χτίστηκαν από λαϊκούς αρχιτέκτονες και το χτίσιμό τους έγινε μύθος και τραγούδια για να υπογραμμίσει αφενός τις δυσκολίες, αφετέρου την ανθρώπινη ευρηματικότητα, επιμονή, μαστοριά. Γεφύρι σημαίνει την επιβολή της κοινωνίας, των καθημερινών ανθρώπινων αναγκών πάνω στα στοιχεία της φύσης.

Βρισκόμαστε σε ένα ιστορικό ποτάμι, γιατί εδώ έγινε η μάχη του Πέτα, όπου θυσιάστηκε το άνθος του ευρωπαϊκού φιλελληνισμού, το ποτάμι ήταν  το ελληνοτουρκικό σύνορο έως το 1912, γύρω από   αυτό έγιναν αιματηρές μάχες (οι ιταλοί Γαριβαλδινοί στους βαλκανικούς πολέμους), αλλά και τα παρακείμενα χωριά κάηκαν από τους Γερμανούς στην κατοχή. Μια ιστορία όπου ο πόλεμος συναντά την καθημερινή δημιουργικότητα, όπου το ευρωπαϊκό με τις δυο όψεις του, την ελπιδοφόρα αλλά και την καταστροφική, συναντά το τοπικό ηπειρώτικο. Και μια συνάντηση, όπου σήμερα οι σύγχρονοι αρχιτέκτονες και μηχανικοί, έρχονται να αναμετρηθούν με τους παλιούς μαστόρους για να ξαναφτιάξουν το γεφύρι.

Η κοινωνία της Ηπείρου είδε συμβολικά στο πέτρινο γεφύρι το δομημένο παρελθόν της, αλλά και ταυτόχρονα στην αναστήλωση του, τη δυναμική μιας πολυεπίπεδης ανάκαμψης. Γι’ αυτό άμεση ήταν και η αντίδραση της Πολιτείας, που εξαρχής έθεσε ως προτεραιότητα την αποκατάσταση του μνημείου, διασφαλίζοντας τη χρηματοδότηση του έργου και, κυρίως, μεριμνώντας για όλα όσα συνιστούν μια πλήρη και αποτελεσματική θεσμική διαδικασία.

Η στιγμή της υπογραφής είναι συμβολική αλλά ουσιαστική, καθώς ολοκληρώνεται με επιτυχία ο πρώτος κύκλος και πλέον μπαίνουμε στην τελική ευθεία για την αποκατάσταση του μνημείου.

Το γεφύρι που θα αναστηλωθεί είναι βέβαια  η υλική μαρτυρία που διασώζεται για τις μελλοντικές γενιές. Αλλά θα έχει ταυτόχρονα και μια νέα ταυτότητα, καθώς θα ενσωματώσει την τεχνογνωσία, τα θεσμικά ανακλαστικά και την κοινωνική συμμετοχή.

Τόσο με τους νέους αυτοκινητόδρομους που διατρέχουν σήμερα την Ήπειρο όσο και με την αναγέννηση της Πλάκας, αυτό που βλέπουμε είναι καταρχάς η άρση των αποκλεισμών, η ενίσχυση της επικοινωνίας, αλλά και η επικοινωνία ανάμεσα στο τώρα και την ιστορία. 

Αξίζουν συγχαρητήρια στους σύγχρονους πρωτομάστορες και μαστόρους, στους καλφάδες αλλά και στα τσιράκια τους. Χωρίς όλους αυτούς, δεν χτίζονται γεφύρια προς το παρελθόν και γέφυρες προς το μέλλον!

Ομιλία της Υπουργού Πολιτισμού και Αθλητισμού Μυρσίνης Ζορμπά στα εγκαίνια του 47ου Φεστιβάλ Βιβλίου στο Ζάππειο

Featured

Είναι σημαντικό που οι Εκθέσεις Βιβλίου έχουν μπει πλέον στην κανονική ροή του κυκλώματος της ενημέρωσης του κοινού, του μάρκετινγκ και της διακίνησης του βιβλίου, ξεπερνώντας τις οργανωτικές και οικονομικές δυσκολίες που συναντούσαν πριν από μερικές δεκαετίες, όταν ξεκίνησαν.

Είναι, βέβαια, φανερό ότι δεν είναι όλες οι εκθέσεις ίδιες. Διαφέρουν ως προς τον φορέα, τον αριθμό των εκδοτών που συμμετέχουν, τον όγκο των βιβλίων, τη στόχευση κοινού, τις παράλληλες εκδηλώσεις, εντέλει την οργάνωση, την απήχηση και την οικονομική τους αποδοτικότητα. Αυτές οι διαφοροποιήσεις δημιουργούν την ανάγκη να σκεφτούμε και να συζητήσουμε, αξιοποιώντας την εμπειρία που έχει συσσωρευτεί όλα αυτά τα χρόνια, τις δυνατότητες βελτίωσης και τις προοπτικές τους.

Χρειάζεται επίσης να συζητήσουμε πώς συμπεριφέρθηκε στα χρόνια της κρίσης το αναγνωστικό κοινό, που ασφαλώς είχε οικονομικές δυσκολίες, κάτι που αντανακλά στο μέγεθος, τη συγκέντρωση και τα οικονομικά των εκδοτικών οίκων αλλά και επηρεάζει όλους τους κλάδους του βιβλίου, από τους συγγραφείς και τους μεταφραστές, ως τους βιβλιοπώλες και τους τεχνικούς της παραγωγής.

Δυστυχώς, η κατάργηση του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου επέφερε ισχυρό πλήγμα τόσο στην γενικότερη διαρθρωτική υποστήριξη του βιβλίου στο τόπο μας, όπως τουλάχιστον ήταν οι προδιαγραφές και οι στόχοι του ΕΚΕΒΙ, αλλά και στον ιδιαίτερο και σημαντικό τομέα της έρευνας και της μελέτης του κόσμου του βιβλίου. Σήμερα γνωρίζουμε λιγότερα απ’ όσα μας είναι αναγκαία προκειμένου να κάνουμε συγκρίσεις για την πορεία της παραγωγής και της κατανάλωσης, να κάνουμε συγκρίσεις, να πάρουμε αποφάσεις.

Μετά από την κρίση και προσβλέποντας στην επόμενη μέρα της οικονομικής και πολιτισμικής ανάπτυξης της χώρας, είναι θεωρώ η στιγμή, να αποδεχθεί ξανά η Πολιτεία την ευθύνη της απέναντι στο βιβλίο ως πρωταρχικό πολιτιστικό αγαθό. Επισπεύδοντας την επανίδρυση του θεσμού πάνω σε στέρεες βάσεις που θα ανταποκρίνονται στις νέες ανάγκες και προοπτικές θα έχουμε κάνει το βήμα προόδου που αξίζει τόσο ο κόσμος του βιβλίου, όσο και το δυνάμει αναγνωστικό μας κοινό. Έχουμε υποχρέωση να το κάνουμε τώρα που οι συνθήκες άρχισαν να είναι πιο ευνοϊκές και γυρίζουμε σελίδα. Κι αυτό, μέσα από σοβαρό και τεκμηριωμένο δημόσιο διάλογο και προσβλέποντας στο μέλλον των μικρών και μεγάλων αναγνωστών που κατάφεραν να διατηρήσουν ζωντανή την επιθυμία της ανάγνωσης σε μια χώρα που ποτέ στο παρελθόν δεν φρόντισε να επενδύσει στις βιβλιοθήκες, στερώντας από τους πολίτες το δικαίωμα στη δωρεάν πρόσβαση στην ανάγνωση. Ο νέος θεσμός βιβλίου δεν είναι παρά το πρώτο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση και οφείλουμε να το κάνουμε αποφασιστικά και γρήγορα, όλοι μαζί, με σύμπνοια και το όραμα ζωντανό.

Με αυτές τις σκέψεις σας εύχομαι καλή επιτυχία!