ΑΝΟΙΚΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΚΥΠΡΟΥ-Διάλεξη-Πέμπτη, 6 Νοεμβρίου 2014, 7μμ, αίθουσα διαλέξεων της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος (Κύπρος).
Ο πολιτισμός αποτελεί συνήθως αντικείμενο ενδιαφέροντος της δημόσιας πολιτικής σε ένα στενό φάσμα αντικειμένων: πολιτιστική κληρονομιά, λαϊκή παράδοση, μουσεία και τέχνες. Στη διεθνή ορολογία, μια τέτοια πολιτική, που περιορίζεται στην παραπάνω οριοθέτηση, ονομάζεται πολιτιστική πολιτική με τη στενή έννοια.
Ωστόσο, τις τελευταίες δεκαετίες, τα μοντέλα δημόσιας πολιτικής για τον πολιτισμό που συναντάμε σε χώρες της Ευρώπης αλλά και στον Καναδά, την Αυστραλία και αλλού, έχουν διευρύνει τον σχεδιασμό τους, υιοθετώντας μια περισσότερο κοινωνικο-πολιτισμική προσέγγιση. Αυτή αποκαλείται πολιτισμική πολιτική με την ευρεία έννοια και δεν περιορίζει το ενδιαφέρον της αποκλειστικά στους κρατικούς θεσμούς κύρους και την πρόσβαση ενός κοινού παθητικών θεατών ή ακροατών. Αναπτύσσοντας μια πιο σύνθετη ανάλυση, έχει στραμμένο τον προβληματισμό της στους τρόπους και τις γέφυρες της συμμετοχής των διαφορετικών ομάδων του πληθυσμού στον πολιτισμό, σε ό,τι αποκαλούμε πολιτισμό της καθημερινής ζωής, στα εμπόδια που θέτουν στη συμμετοχή οι πολιτισμικές ανισότητες και διακρίσεις, ενώ λαμβάνει υπόψη της τη Διαφορετικότητα, τις πολιτισμικές ροές, τις συμβολικές συγκρούσεις που υποβόσκουν στην κοινωνία. Το σταυροδρόμι αυτό, στο οποίο συναντιέται η πολιτισμική πολιτική με την καθημερινή ζωή είναι εξαιρετικά παραγωγικό, υπερβαίνει την παλιά αυστηρή ιεραρχική δομή του πολιτισμού και απελευθερώνει δημιουργικές δυνάμεις προς όφελος της πολιτιστικής ανάπτυξης μιας χώρας.
Η θεμελίωση αυτής της με την ευρεία έννοια πολιτισμικής πολιτικής στηρίζεται στις έννοιες του πολιτισμικού κεφαλαίου και των πολιτισμικών πόρων, στην ανάπτυξη της κοινοτικής κουλτούρας, στο ενδιαφέρον για τα σύγχρονα φαινόμενα, τις νοοτροπίες, στάσεις και συμπεριφορές, τις πολιτισμικές ταυτότητες και την ιδιότητα του πολίτη.
Αναζητώντας τρόπους παρέμβασης, προκειμένου να αντιμετωπίσει όλα τα παραπάνω, μια τέτοια πολιτισμική πολιτική είναι συνήθως ανοιχτή σε συνεργασίες με τον κόσμο της εκπαίδευσης, με τα ιδιωτικά κοινωφελή πολιτιστικά ιδρύματα, με τα ερευνητικά κέντρα, ενώ ευνοεί τις ανταλλαγές και τις διεθνείς συνεργασίες. Τέλος, δεν παραβλέπει τις αλλαγές που συντελούνται στην πολιτιστική βιομηχανία και τις υπηρεσίες, τις νέες πολιτιστικές πρακτικές, αλλά και την οικονομική αναπτυξιακή διάσταση του πολιτισμού.