Αργότερα, μεγαλώνοντας, οι παρέες βρήκαν πιο μόνιμους τόπους, συνήθως ένα σπιτάκι σε νησί άρχισε να φιλοξενεί την καλοκαιρινή διαφυγή. Τα νησιά και τα χωριά μεταβλήθηκαν σε συμβολικές ουτοπίες, σε κοινωνικό status, σε επενδύσεις κύρους αλλά και σε εναλλακτικές διαφυγές. Η Αστυπάλαια, η Ίος, η Σύμη, η Σαντορίνη, η Φολέγανδρος, δεν ανήκαν πια αποκλειστικά στην αστική γενιά του ’30. Η Σύρος συγκέντρωνε τους ερευνητές του ΕΚΤ, ο Άγιος Πέτρος της Άνδρου τους εκσυγχρονιστές του Νίκου Θέμελη, η Τήνος τους φίλους καλλιτέχνες, τα Κουφονήσια τους πιο εναλλακτικούς.